Τι έιναι το shibari?
Οι καταγωγές του shibari βρίσκονται στην περίοδο Edo της ιστορίας της Ιαπωνίας, σε μία πολεμική τέχνη που ονομάζεται Hojo-jutsu. Τότε, οι σαμουράι χρησιμοποιούσαν σχοινί για να συλλάβουν και να ακινητοποιήσουν αντιπάλους στη μάχη καθώς και εγκληματίες. Από το 1400 μέχρι το 1700, ενώ η τοπική αστυνομία και οι σαμουράι χρησιμοποιούσαν αυτή την πολεμική τέχνη σαν μία μορφή φυλάκισης και βασανισμού, ενώ επίσης χρησιμοποιούσαν διαφορετικές τεχνικές δεσίματος, ανάλογα με το κοινωνικό στάτους του κρατούμενου, για να τιμήσουν και να ξεχωρίσουν την κοινωνική τους θέση. Με αυτόν τον τρόπο όλοι θα μπορούσαν να ξέρουν τι έγκλημα έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος που βρίσκεται δεμένος ή τι βαθμό είχε. Αυτό πέρασε μέχρι έναν βαθμό στην δομή του shibari. Το κομμάτι του περιορισμού και του πόνου έπαιζε ανέκαθεν ρόλο. Ταυτόχρονα το αισθητικό στοιχείο πάντα ήταν σημαντικό. Ακόμα, στην Ιαπωνία συναντούμε και ένα στοιχείο «ταπείνωσης» στο άτομο που βρίσκεται δεμένο και εκτεθιμένο. Αυτά μπορεί να αφορούν πλέον συγκεκριμένα στυλ παιχνιδιού και να μην είναι οπωσδήποτε απαραίτητα να τα συναντούμε πάντα και παντού, δεδομένου ότι με την εισαγωγή του shibari στον δυτικό κόσμο, αυτή η τέχνη αναπτύχθηκε πολύπλευρα.
Το ξεκίνημα στο ερωτικό κομμάτι των σχοινιών έγινε μέσω των sex clubs στις πιο «βρώμικες περιοχές» των μεγάλων αστικών κέντρων. Και ενώ αρχικά, κατά την φεουδαρχική κυβέρνηση Tokugawa δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος στιγματισμός, μια και τότε η κοινωνία δεν είχε στοιχεία χριστιανικής ηθικής, στην μοντέρνα Ιαπωνία του 1950 οποιαδήποτε επαγγελματική δράση που περιελάμβανε σεξουαλικές υπηρεσίες έπαψε να είναι νόμιμη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν όλες αυτές οι δράσεις στο περιθώριο, όπου τις ανέλαβε η τοπική μαφία (γνωστή ως Yakuza).
Σε μεγάλο βαθμό οι άνθρωποι που ξεκίνησαν να δουλεύουν σε αυτό το αντικείμενο, είτε σε bdsm clubs, είτε μέσα σε περιοδικά, είτε γυρίζοντας ταινίες, είτε προσφέροντας άμεσα τέτοιες υπηρεσίες, ήταν άνθρωποι που δεν το έκαναν ακριβώς με «συνειδητή ή ελεύθερη επιλογή». Πολλές φορές ήταν άτομα που δεν είχαν κάποια άλλη εναλλακτική εισοδήματος (κυρίως θηλυκότητες). Όλες οι δράσεις ήταν γύρω από την αρσενική ματιά, με σκοπό να πουλήσουν περισσότερο στο κοινό που ξόδευε περισσότερο: κατά κύριο λόγο cis άνδρες, μισθωτοί ή στελέχη επιχειρήσεων. Με την εισαγωγή όλο και περισσότερων γυναικών στον ρόλο του rigger, θέματα που αφορούσαν την ασφάλεια και την συναίνεση άρχισαν να τίθενται πιο έντονα, αλλά η μεγαλύτερη διαφοροποίηση έγινε όταν Ιάπωνες riggers σε επαφή με τον δυτικό κόσμο. Ακόμα και σήμερα όμως είναι αρκετά πίσω σε αυτά τα ζητήματα. Στις μέρες μας, παρότι οι θηλυκότητες riggers ξεπερνούν σε αριθμό τις αντίστοιχες αρρενωπότητες, είναι πολύ μικρότερη η πιθανότητα να προβληθούν και η ζήτησή τους θα είναι μικρότερη. Αυτό οφείλεται στο ότι η δομή της ιαπωνικής κοινωνίας έχει βαθιά σεξιστικά στοιχεία.
Το shibari/kinbaku στις μέρες μας έχει πάρει πολλές διαστάσεις, και υπάρχει η άνοδος του "shibari που δεν είναι SM (σαδισμός και μαζοχισμός) ή DS (κυριαρχία και υποταγή), και που έχει γίνει τέχνη αποσεξουαλικοποιημένη". Σε γενικές γραμμές δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει τι είδους πρακτικές στα σχοινιά είναι "σωστές" ή "ανώτερες", μια και η προσωπική έκφραση του κάθε ανθρώπου δεν είναι ανταγωνισμός, ούτε υπάρχει υπεροχή ή κατωτερότητα σε αυτό το πλαίσιο. Είναι απλώς ό,τι απολαμβάνει το κάθε άτομο, ανεξάρτητα από το πώς προσεγγίζει το ερωτικό ιαπωνικό δέσιμο.